Precario belasting is een belangrijk concept binnen het vastgoedrecht en heeft aanzienlijke invloed op mensen en bedrijven die een erfpachtrecht hebben op een stuk grond. Precario belasting staat ook bekend als erfpachtbelasting. De term verwijst naar een belasting die wordt geheven op het gebruik of de verkoop van onroerend goed dat is onderworpen aan erfpacht.
Wat is precario belasting?
De precario belasting is een vorm van belasting die wordt opgelegd aan de houder van een erfpachtrecht. Dit is meestal een natuurlijk persoon of een bedrijf dat het recht heeft om een stuk grond te gebruiken zonder het eigendom ervan te hebben. Deze belasting wordt betaald aan de eigenaar van de grond, dezelfde persoon die het erfpachtrecht verleent. De hoogte van de belasting kan variëren afhankelijk van verschillende factoren, zoals de waarde van het onroerend goed en het doel waarvoor het wordt gebruikt.
Waarom heffen gemeenten precariobelasting?
De reden achter het heffen van precariobelasting is tweeledig. Het biedt een manier voor gemeenten om extra inkomsten te genereren. Deze inkomsten kunnen worden gebruikt voor de financiële ondersteuning van verschillende gemeentelijke projecten, zoals de aanleg of renovatie van openbare ruimtes, het verbeteren van infrastructuur of het subsidiëren van culturele evenementen.
Controlerende functie: Ook heeft het heffen van precariobelasting een controlerende functie. Door het reguleren van het gebruik van openbare grond kan een gemeente voorkomen dat deze overmatig wordt benut of dat obstakels het publieke belang schaden. Dit is met name relevant voor drukke stadscentra waar de ruimte beperkt is.
Voor wie is het belangrijk?
Precario belasting is met name belangrijk voor mensen of bedrijven die een erfpachtrecht hebben op een stuk grond. Dit kunnen huiseigenaren zijn die een woning hebben gekocht op erfpachtgrond, projectontwikkelaars die bouwprojecten uitvoeren op erfpachtgrond, of zelfs agrarische bedrijven die landbouwgrond pachten.
De geschiedenis van precario belasting gaat terug tot de middeleeuwen, waarbij het concept van erfpacht werd gebruikt als een manier om landbouwgronden te exploiteren. In die tijd betaalden mensen pacht aan de grondeigenaar in de vorm van gewassen of andere producten. Naarmate de economie evolueerde, werden erfpachtcontracten steeds complexer en begon de overheid belasting te heffen op het gebruik van grond. Deze belasting werd geleidelijk aan bekend als precario belasting.
In de moderne context is precariobelasting geëvolueerd
Het basisprincipe blijft hetzelfde. Het is een belasting op het gebruik van openbare grond voor privédoeleinden. Dit kan variëren van het plaatsen van terrassen door restaurants op de stoep tot het gebruik van gemeentegrond voor kabels en leidingen door nutsbedrijven.
Wat is het verschil tussen precario belasting, onroerendezaakbelasting en reclamebelasting?
Precario belasting is specifiek gericht op erfpachtgrond en wordt betaald door de houder van het erfpachtrecht. Onroerendezaakbelasting is een algemene belasting die wordt geheven op alle soorten onroerend goed, zowel eigendom als erfpacht. Goed om te weten: in sommige gevallen kan precario belasting worden afgetrokken als zakelijke of beroepsmatige kosten.
Reclamebelasting
Een belasting die vaak wordt vergeleken met precariobelasting, maar toch anders is, is de “reclamebelasting”. Beide belastingen worden geheven in de context van het gebruik van openbare ruimte. Ze verschillen wel aanzienlijk in hun doel en toepassing. Reclamebelasting wordt geheven op het gebruik van openbare ruimte voor reclamedoeleinden. Denk bijvoorbeeld aan reclame maken zoals het plaatsen van uithangborden, billboards, of reclameborden aan de buitenkant van een bedrijf.
Deze belasting wordt opgelegd aan bedrijven die commerciële reclame zichtbaar vanaf de openbare weg plaatsen. Het doel van deze belasting is net als de bovengenoemde precario belasting tweeledig. Het zorgt enerzijds voor het genereren van inkomsten voor de gemeente en anderzijds het reguleren van de hoeveelheid en de aard van de reclame in de openbare ruimte, om visuele vervuiling tegen te gaan.
