Een fotovoltaïsche cel, ook wel een PV- cel genoemd, is een zonnecel die licht omzet in elektriciteit. Het belangrijkste onderdeel van een gewone fotovoltaïsche cel is een stuk halfgeleidend materiaal met een pn- overgang. Als er zonlicht op de zonnecel valt worden er elektronen losgelaten, deze elektronen vormen de opgewekte elektrische stroom.
Een fotovoltaïsche cel wordt meestal in zonnepanelen geplaatst. Een zonnepaneel zorgt voor gelijkspanning, het paneel kan worden aangesloten op een omvormer om wisselspanning te krijgen. De energie kan worden gebruikt door de daarop aangesloten apparaten, er kan een accu mee worden opgeladen en het kan stroom leveren. De wisselwerking tussen terugleveren van overschotten en eigen opbrengst is veel rendabeler dan opslaan in een batterij. Met zonne-energie, ook wel solar energy, kun je veel kosten besparen. Hoeveel hangt af van het aantal zonuren, maar gemeentes stimuleren het nemen van zonnepanelen door middel van subsidies. Het draagt tenslotte bij aan een schoner milieu door de vermindering van de CO2- uitstoot. Let er wel op dat iedere energieleverancier en andere regels en voorwaarden voor heeft, doe dus veel je research voordat je eraan begint.
Hoe werkt het?
Door zonlicht worden er elektronen losgestoten in de cel, ze raken los van de atomen waarmee ze verbonden zijn en gaan vrij door het materiaal bewegen. De stroom kan maar een kant op, de kant met de n- type dosering. Daardoor gaat de stroom door de zonnecel lopen. De stroom gaat vanuit de halfgeleider naar de aangesloten elektrische apparaten.
De geschiedenis
In 1883 werd de eerste zonnecel gemaakt door Charles Fritts, hij bedekte een halfgeleider, met seleen en een dun laagje goud om die juncties te vormen. Het had toen een rendement van 1%. In 1954 begon het moderne tijdperk, Bell Laboratories had toevallig ontdekt dat silicium gevoelig is voor licht als het onzuiverheden bevat. Deze ontdekking leidde tot de productie van de eerste bruikbare zonnecel met rendement van ongeveer 6%.
